Today I want to share with you the poetry of a precious Georgian poet, shepherd, mountain man, spirit listener, and wisdom keeper, Vazha Pshavela.
I hate you – I love you I hate you for your weakness, your strong arm and tearful face and your dark, black destiny, why always shrouded in black? Spurning friends, not seeing foes, yielding to your destroyer, languidly awaiting Fate, pockets empty, mind still closed. But I still love you, fixed like a diamond to my torn dreams; sleeping and waking you will always be close to my heart. My lips burn, my head reels from this poison that now seems sweet. Thus it is by Nature's law: You are Mother, I am Son! მძულხარ – მიყვარხარ მძულხარ იმიტომ, უძლური რად ხარ ძლიერი მკლავით, მტირალი სახით და შენი ბედი, ბედი შავბედი რად შემოსილა სულ მუდამ შავით? მოკეთის მგმობა და მტრის ვერ მწნობო, შენ დამღუპავთან მისული ზავით, ბედის მომლოდნევ გვერძე წოლითა, ცარელ ჯიბით და ბნელის თავით. მაინც მიყვარხარ, ჩემს წყლულს ოცნებას ზედ აკერიხარ ალმასის ღილად; ვერ დაგივიწყე, გულს არ ჰშორდები, მღვიძარა ვარ, თუ მივიქცე ძილად. სამსალა პირს მწვავს, გუნებას მირევს, ბოლოს კი ისევ მეჩვენა ტკბილად. ესეც წესია ალბათ ბუნების: შენ დედა თუ ხარ, გეკუთვნი შვილად!